Geen proclamatie voor dit stadsbestuur

Een nieuwe maand, een nieuwe aanpassing van de meerjarenplanning op de gemeenteraad. En tegelijk bespraken we de jaarrekening van 2022. Wat dat laatste betreft 1 opvallend iets: het is de stad gelukt om dubbel zoveel te innen uit verkeersovertredingen als de jaren voordien.

We hielden het niet voor mogelijk, de Mechelaar zou toch niet plots meer overtredingen begaan. Maar met de verdubbeling, ontstond gelijk een nieuw Mechels spreekwoord dat het wel zegt: “Of ik daar nog mocht rijden? Dat weet ik over een 30 dagen wel zeker?” Wanneer je ’s ochtends je huis verlaat, weet je immers niet of de verkeerssituatie nog dezelfde zal zijn op weg naar huis ’s avonds.

Verder in de plannen voor volgend jaar vooral meer van hetzelfde:

• De stad jubelt om de schuldafbouw. Die als alles goed gaat op 64% strandt van wat eigenlijk voorzien was. Een voorbeeld van zesjescultuur.
• Heel wat toelagen en middelen voor nieuwe projecten in het laatste jaar van de legislatuur. Vast toevallig. Een 100.000 euro bijvoorbeeld voor “imagoversterkende projecten”, om wiens imago dat zal gaan is nog de vraag.
• Dringende werken aan te voorziene uitgavenposten zoals het onderhoud van de eigen gebouwen. Niet geheel verwonderlijk. De stad heeft immers geen overzicht van de staat van het eigen patrimonium, of de kosten die er te verwachten zijn op (middel)lange termijn. Met een patrimonium als het onze een verholen gebrek voor potentiële fusiepartners.

Wat er overblijft van alle mooie beloften bij de start van de legislatuur? Een projectje hier, een lintje daar. En de werf van de eeuw, die letterlijk en figuurlijk een boeltje werd.