Dus natuurlijk staan we open voor dat protest. Het maakt dat we niet in slaap dommelen, denkend dat alles bereikt is. Dat we ons niet laten vangen aan de idee dat alles verworven is en je “alleen in Brussel nog nood hebt aan een Pride”. Dus protesteer. Roep, maak pancartes, trek alles in twijfel. Het biedt prachtige kansen voor discussie. Ook gisteren weer. Gesprekken over waar wij voor staan, wat mensen denken, voelen en begrijpen. Sta wat mij betreft langs het gehele parcours om alles in twijfel te trekken.
Maar doe dat met respect. Waar ik geen begrip voor heb, is de agressie. 1 incident ontsierde de Pride. Enkelingen die rookbommen gooiden in een poging om nadien ongezien of onherkenbaar verf en flessen te gooien. Mensen die hun gezicht verborgen, wetende dat wat ze doen, niet hoort.
Het is niet de eerste keer dat onze wagen geviseerd wordt. En sommigen van ons zijn het gewend. Maar wanneer je voor de start van wat een feest van liefde zou moeten zijn de nieuwe mensen moet briefen… dan breekt je hart. Jonge mensen die net uit de kast zijn. Mensen die eigenlijk geen deel zijn van de LGBTQI-gemeenschap, maar hun steun willen betuigen voor de moeilijkheden waar de regenbooggemeenschap mee worstelt. Die mensen moet je vertellen dat het kan dat ze aangevallen zullen worden. Dat er politie is om ons veilig te houden. Bij wie ze terecht kunnen wanneer het misgaat en dat we hen zullen begeleiden en proberen hen dan veilig te houden. Het heeft iets onwerkelijk.
En ieder jaar is het moeilijker om mensen te motiveren en te engageren dit soort aanvallen te trotseren. Je moet al uit een bijzonder hout gesneden zijn om te weten wat je tegemoet komt en toch halsstarrig en vol liefde vol te houden.
Toch is het heus niet allemaal kommer en kwel. De steun was enorm dit jaar. Mensen die blij waren dat we deelnamen. Mensen die met protesteerders in gesprek gingen. Ja, ook mensen die de politie hielpen bij het incident. En voor het eerst een officiële reactie vanuit Rainbowhouse Brussel om het geweld te veroordelen.
Mijn oprechte dank gaat uit naar al die mensen. De niet meer zo zwijgende menigte. Zij die zich verzetten tegen agressie, zij die in gesprek gaan. Zij die dit niet hoeven te doen, maar kiezen om zich uit te spreken.
Aan zij die het mogelijk maken dat pride protest kan blijven.
Dank u!
