Een beetje te gek, toch? Mensen kiezen niet of ze ros zijn. Er is ook niets mis met ros zijn, het is gewoon iets dat je bent. Zoals anderen blond, bruin of zwart zijn.
Afgelopen weekend ging de verboden Pride door in Budapest. Jawel, verboden. Het is in Hongarije verboden om het te hebben over homoseksualiteit of iets dat ermee gelinkt zou kunnen worden te tonen in het bijzijn van kinderen.
Toen in Hongarije de wet gestemd werd die verbood dat homoseksualiteit te zien was waar kinderen het konden zien, trok ik naar Budapest. Met verschillende collega’s wilden we op die manier het signaal geven dat wij de regenbooggemeenschap steunden.
Dit weekend was de steun nog meer nodig. Met verdergaande wetten tracht Orban de hele gemeenschap uit te vagen. Niet meer te zien zijn, het thema niet bespreken, geen regenboogvlaggen tonen, niets meer op televisie, te lezen, … Alsof het niet bestaat. Alsof zij, de mensen uit die gemeenschap, niet bestaan. Alsof ik niet besta.
Maar ik besta, ik ben net zo echt als jij of de persoon naast je. En daar koos geen van ons voor. We kozen niet om te bestaan, we kozen niet om hoe we bestaan. Net zomin als je kiest om ros te zijn. Je bent dat gewoon.
Het is 2025 en die simpele gedachte is nog steeds moeilijk te vatten voor sommigen. Soms lijkt het zelfs alsof ze nog meer op de helling staat dan voordien. Dus is een signaal nodig. Een signaal voor de Hongaren die niet meer mogen bestaan. Dat wij hen zien en ze voor ons zéker bestaan. We doen dat niet enkel voor die Hongaren natuurlijk. Eigenlijk is het zelfs een beetje egoïstisch wat we doen. We doen het om wat daar nu afbrokkelt aan mensenrechten, hier bij ons niet te laten afbrokkelen.
Daarom voelde het erg vreemd wanneer Hongaren ons kwamen bedanken tijdens de Pride. De ene na de andere kwam langs om te zeggen hoezeer ze het waardeerden dat wij van over heel Europa hen zagen. Maar ik zag nog veel meer Hongaren. Mensen die niét tot de regenbooggemeenschap behoorden, maar die net als ons een signaal wilden geven.
De verboden Pride in Budapest was er een van hoop. De dagen en uren voordien was het twijfelachtig hoe de politie zich zou opstellen en wat de tegenbetogers zouden doen. Zij hadden immers wel toelating gekregen van de regering om maar liefst 4 tegenbetogingen te organiseren. En ze protesteerden. Ze trachtten de start te verhinderen, blokkeerden een brug waarlangs de Pride had moeten lopen en her en der doken kleine groepjes protesteerders op langs de kant van de weg. Een handvol telkens, amper te merken in de mensenmassa. Mocht de politie er niet bij gestaan hebben, hadden we ze misschien zelfs niet gezien.
Maar ze waren er. En hoezeer ik ook geloof dat je niemand kan verbieden ros geboren te worden; geloof ik wel in hun recht op hun mening. Maar meningen veranderen niet op zichzelf. Mensen raken niet overtuigd zonder in gesprek te gaan. Discussies en vragen leiden tot inzicht. Dus misschien moeten we dat vaker doen. Hen vragen waarom ze zo denken.
Hen vragen hoe zij het zien. Waarom zij zo bang zijn dat een homo zien, je homo zou maken. Want willen we voorbij deze actie en tegenactie raken, moet er iets veranderen. Dus al wie me liet weten dat ze blij waren dat ik naar de Pride ging, dat ze zelf hadden willen gaan. Vraag hen uit. Keer hen de rug niet toe, maar ga in gesprek. En vraag misschien ineens hoe je voorkomt dat iemand ros geboren wordt…
